təlatüm

is. <ər.>

1. Tufan, bərk ləpələnmə, dalğalanma, coşma. Dənizdə . . elə bir təlatüm var idi ki, heç deməyə gəlməz. Ə. S.. Təlatümə gəlmək – bərk dalğalanmaq, ləpələnmək, coşmaq. Bir azdan sonra, bərk yel əsib tufan qopdu, dərya təlatümə gəldi. (Nağıl). Təlatümə gətirmək – bərk dalğalatmaq, ləpələndirmək, coşdurmaq. Gilavar dənizi təlatümə gətirdi. M. Hüs.. // Obrazlı təşbehlərdə. Sənin varlığından bir an içində; Milyon təlatümlər, tufanlar keçir. N. Xəzri. Hisslər, döyüntülər təlatümündə; Üzür Cəmilənin fikri, xəyalı. B. V..

2. məc. Çaxnaşma, vəlvələ, həyəcan, keşməkeş. Təlatümə gəlmək – həyəcanlanmaq, coşmaq. Təlatümə gətirmək – həyəcana gətirmək, hərəkətə gətirmək, çaxnaşdırmaq, təlaşa salma. Bu dastan. . Yavərin sinəsində arxayın yatan duyğuları təlatümə gətirdi. M. İ..